Search results for 'neboa'

encontrar
Só no horizonte

Os mares velan a morte dun máis
Marchou o mariño coa néboa a ondear

O vento contoume que a veu saír
Cubierta da néboa do mes de abril
A herba molla os pes e cura a ialma

A chovia lembroume que a veu fuxir
Fundida no

De recordos asoman ruínas
mentres miramos cansados
o regreso
agardando a néboa
perdéndome na memoria.

A esa beira non me acerco
míroa dende o aire,

Figuras erguidas
Distantes, perdidas
Que piden sen cese
Á néboa flotar

O seu movemento
Rompendo o cemento.
Aquel que un día
Lograches botar

Bailan

Temos un can e unha pedra
E medo a subi-lo tellado
Temo-la gorra do vello colgada
Detrás da porta do baño

Temos unha cama fría
E temo-la néboa do

cheirume, esvara, negra, avante.
Detéñense as palabras, os pensamentos pairan, coma un morcego tépedo o corazón se cala.
Na cadea hai menceres de néboa en

Abrente de xaneiro deixa as xestas tremendo
A néboa arroupa a serra, durmindo os castiñeiros

Sacan peito os ríos, canecos os lameiros
Choran os

das excusas non nos serve
moito menos que un gramo de beleza.
Non eran un ollos especialmente fermosos
pero no fondo estaba aquela néboa da que fala

todo ó tres, todos dixeron non
Eu dixen que si e foi parar no dous
Os gatos de aquí montan excursións
Pra rirse de min no vello peirao
Hoxe a neboa é

peregrino máis. Ao final somos todos néboa. Rei Gaspar: todo está tranquilo aquí. Pouco máis nesta idade media. Volverás coma as guerras do ano mil. Onde

Miña nai, miña terra (feat Antonio Barros)
Letra y música: Félix Cebreiro

Son coma ti da terra das sombras
Onde o mar canta coas ondas.
a néboa

cantar.
porque na distancia sigues sendo méu fogar.

Es ti que fas verdade a maxia
Es ti quen me guia pola néboa
Se tan só es ti quen fai ledo meu cantar.

a néboa sobre o mar
E vin ríos e ribeiras
Sempre fermosas o meu pasar
Tes que facer o camino
Que a Compostela te vai levar.

A Compostela cheguei
A ese

Inglaterra
Temos que durmir uns enriba dos outros nos sofás

Tódolos curmáns
Pasando a noite en vela morrendo co frío
Sube a néboa do río temos que marchar, xa

tentadas na idea de non regresar.

Achamos minas de paz
fundindo os pes na area mollada
e sentimos frío na lagoa,
humidade na néboa e calor no volcán.

Busco quen era antes
De tódalas tormentas
Pérdome entre as néboas
Chorándome a min mesmo
Caíndome ao abismo
Caíndome ao abismo

E quen era (e quen

néboa en cada decisión
longas noites de pedra
semellan tebras, cheira a sumisión
alzamentos de verbas airean a mecha.

Loubanzas feitas quebran teu honor

verde satinado nos meus iris e pupilas
A xente duda de min e logo sólo disimulan
Noto a neboa de enerxía oscura que os guía

C.A.P (Chaman Á Porta) como

Seremos libres (sí) fillos do norte
A néboa cubre o rastro do desastre
A vida veu disfrazada de norte
Sinto o respirar do pobo na caluga
O peso de

articular narrativas emancipadoras
Adictxs ao son que fan as nosas cadeas ao camiñar
Apenas se ven luces entre a néboa
Apenas algúns berros ao lonxe!

Como