Search results for 'bágoa'

sobre volcáns
entre sorrisos e bágoas loitamos polo pam.

Ti i eu ,
eu ti,
nós dous,
volcáns.

Ti i eu ,
eu ti,
nós dous,
volcáns.

Queimo a pedra de

bica as ondas
é as ondas o mar
cando o sol torna escuro
non deixa sombras.

Tanto que o lume non queima
soamente os mimos dan calor
tanto que as bágoas

inxustiza
Un berro de rabia, unha bomba de man
Aperta forte o gatillo, hai un irmán que vingar
Hai voces noutro bando, sinais de retirada
Bágoas nos montes,

da culpa
Que eu não tenho tempo, para escutar essa mágoa
Não vou dar antena a quem me deixa essa bágoa
Não vou dar antena a quem me deixa essa bágoa

pasados días
fondas penas e pesares,
e choréi bágoas tan frías
como as auguiñas dos mares.
Tiven tan fondos amores
e tan fondas amarguras,
que era fonte de

unhas cores un sentimento
E vivimos tanto xuntos cando viaxámo-los dous
Non me importou onde foras xogar, nunca camiñaches so
Bágoas, gloria, derbis cheos

Secaremos cada bágoa
Loitaremos por atopar esa calor
que acenda os corazóns.

Suma o teu cantar
a túa voz pode levar
a esperanza que alumee
sempre o teu

has ser real
so unha bagoa no mar.

Cada noite, sigo agardando
pechar os ollos, lembrando
e que me durman recordos de ti.
Coma un espiritu, nun so

bágoas a proba,
unha cova nun outeiro
i un cadavre no fondo do mar.

unhas cores un sentimento
E vivimos tanto xuntos cando viaxámo-los dous
Non me importou onde foras xogar, nunca camiñaches so
Bágoas, gloria, derbis cheos

silencio dos momentos máis escuros
nos que non sabías 
nin sequera quen eras.

Risas pequenas sempre estarán,
seca esas bágoas que xa non valen máis,
este é

bágoas nos ollos dixo
quérote moito meu cariño,
quérote moito meu neniño,

Entón me dixo teño que emigrar
teño que marchar, teño que deixarte.
Non entendía

Son bágoas que deita o ceo
para limpar os teus ollos
das tristuras doutros tempos,
das lembranzas aflixidas.

Somos camiño que anda,
que agarda para

firmes e fortes

As bágoas, da túa pureza
Enxugan o manto da túa verde cor
Pensando, que houbo algún día
Unha melodía feita tradición
Non temas galicia

Decidimos encomendar a nosa existencia á súa destrución
Ata que, dentro de nós, cada deserto se converta en oasis
Cada ferida en fervenza e cada bágoa en

Moitas cousas van quedando sen dicir, algún dos meus silencios falará por min
Bágoas secas, doce aperta, tarde gris, anacos dun recordo que me fai

Este ano vou a dar os bicos
Que non puden dar
Todalas apertas esquecidas
En aquelas bagoas
Porque este camiño tan difícil témolo que andar
Sei que

Con desexo eu rondaría as túas fragas e os teus montes, 
morriñento no desterro do meu pobo e a miña terra,
semento bágoas de carraxe, desarraigo e

ser
Podería ser eu tanto
Mais tanto ten
Mais tanto ten se podo
ser o que quero ser
Porque son o que son
E a min non renunciarei
Ver atrás, coas bágoas

venha esta-te tranquilo.

Apreciando o vivir, as bágoas e o sorriso.
Só pido nom sufrir justiça do destino.

Eu nom sei que tem a morena.
Eu nom sei que

Ailalá

Vai e vén a triste bágoa
Tanto ten que ver
Deixa, sae, que xa non manca
Xa non queda fel

Baleira de fel
Moito medrei
Baleira quedo para

desta cacería.
Polo normal debemos estar agradecidas,
mentres as bágoas salpican todalas tapicerías.

A-a-a-a-ailalalá

Non estas soa,
nesta loita que é

nada
De que de ti bastaba
De que non te importaba
NON TE IMPORTABA NADA

O meu cora' deixou de bombear sangue
Enfriachelo, de bagoas inundachelo
Todo o

a primeira vez que fodim.

Tenho bágoas nos dentes, ardor nas costelas, migranha na fronte de estar chorando umha noite mais antes de dormir.

Tenho a queixada