Zwarte Ruis

Mn handen in mn haren groeien Mn kwalen bloeien, de dagen worden jaren, boeien Er is niks aan te doen Het is al laat, vermoei me Ik zie vlagen van ravage waaruit ik niet kan ontwaken omdat ik slapen moet Het gaat niet goed Ik heb het gevoel dat ik in mn leven niks van waarde zoek Of alleen maar iets kan vinden, Waaraan ik waarde hecht maar anderen zien als minder Ik ben het type niet om mn gezicht te wassen Keer de dag om, ik heb toch geen hokje om in te passen Nu uit mn bed rollen klinkt verstandig Verloren in gedachten, zorgen voor mn wissewasjes ik Stort me in mn dagbesteding Van "hoe laat ik al deze woorden in mn gedichte passen" Zeker van mn zoektocht, zit ik vast Mn blijdschap een misstap, meer ben ik somber en wisselvallig Bel me niet, ik neem niet op, je nonsens klinkt als klachten En ik geef er niet om ..Sorry Ik kan geen echt geen plek verzetten Maar ik kan de pret bederven met mn slechte hygiëne En 't constant uitstellen van de douche/doe's wat Gedompeld onder water dus ik roest weer vast Mentaal niet in orde, dus ik kan niet schrijven Of— ik schrijf wel, maar communiceer niet Sorry als ik soms niet reageer Mn bewustzijn raakt verzonken en dan weet ik het niet meer Soms schrijf ik dichterbij, soms lees ik verderweg Soms leef ik een echo als ik niks te zeggen heb Soms ben ik allang weer uitgedoofd Soms ben ik de geest die vraagt wat er in mn huis wordt uitgespookt Mn hoofd voelt vaag en duizelt zoLast van de ruis dat zich niet langer als geluid vertoont Ik sluip synchroon met de kriebels in mn huid, ze kruipen sloom Zelfs de huisstofmijt in mn tapijt voelt dat er iets niet pluis is zo Het knispert alsof het stoute stuitert uit mn droom Zo lang dat ik iemand heb uitgenodigd om langs mn huis te komen Door de stilte gefascineerd Het voelt alsof de zon ons vanaf een andere kant belicht Het gevoel dat het universum veranderd is Maar ik weet niet wat er anders is Mn handen in mn haren groeien, tot het mn zorgen overwoekert Ik sta aan de kant en laat me constant overspoelen Door de golven aan het oever, ben verloren in een toevlucht Sorry dat het uitzicht naar een morgen me ontmoedigt Voor altijd verbonden aan het stroeve Meestal is de route die ik volg toch echt het moeilijkst Dus ik stort me in de groeven Mn hart klopt door en naar vermoeden zorgt het pompen voor het bloeden Stop het stelpen 'T gaat toch niet helpen Verscholen onder kelders of daken, de bom ontploft hetzelfde Ik ben het ongeluk dat in een klein hoekje van mn kamer zit En helaas ben ik de ravage dat mijn persoon is aangericht Ik zie voorbij de horizon tot ik er naast spring Recht in de oceaan waar ik een gevoel van waarde mis Omringt door wat het gewicht van mn bagage is Leef een onbewoond eiland en niemand die er aanmeert Ik doe mn best, ik trotseer de wateren Maar 'k heb al in geen jaren meer iemand binnengelaten En ben er nog niet op ingesteld Trek mn gordijnen maar dicht want het maanlicht is te fel Ik ben don quixote, zonder hoop Die tegen 7 wieken tegelijk van de windmolen loopt Ik zie dr somber uit Onbeduisd Ik spuug zwarte gal mn longen uit Ik zit er niet mee maar loop eindeloos in cirkels Deel mn gevoelens niet opdat het verkeerd geïnterpreteerd wordt Want ik ben niet bang voor de dood, Ik ben bang voor hoe comfortabel ik ben wanneer ik naar de rand toe loop Ik word gek van negatieve ruimte Ik word gek van de stoorzender en de angst voor het ongekende Ik word gek van controle verliezen Ik word gek van waanideeën vol van liefde En controle verlies En door de wind de storm niet zien Weemoed en weer moeten De goed gemelancholiede machine Stop met liegen, ik ben ongeliefd De doordrammende stilte stopt gewoon niet De wanorde losgelaten bij controleverlies